زندگی انسان تمثیل آن مسافریست که از خانه ی موقت و ناپایدار به سوی مستقر ابدی خویش بار می بندد. پس اگر این خانه ها خانه های مجازیند و ما مسافرانی در کوچ،دیگر چه جای دل بستن و حسرت بردن!دنیا نه جای درنگ و فراغت بلکه محمل رنجیست که آدمی پای بر آن می نهد تا روح در کشاکش ابتلائات عظیم راهی به عالم قرب بجوید و مهیای رجعت شود.