سالها اشک غم از چشم پر از ناله چکید
قامتی راست ز سنگینی این غصه خمید

این همه سال چه آمد به سر دل ، چه گذشت
مادر از دوری فرزند عزیزش چه کشید

روز و شب ، سوخت به پای همه عشقش اما
شمع دل صحبت پروانه به گوشش نرسید

به در خانه نظر دوخته و چشم به راه
منتظر بود وغم انگیز به دل داشت امید

آه از آن لحظه‌ی بدرود که دیگر پس از آن
مادر از شاخه‌ی شمشاد به جز عکس ندید

تشنه‌ی جرعه‌ی وصل و دم آخر شده بود...
چقدر عاشق و مشتاق به دیدار شهید